I

Цаг хугацаа хөвөрч, амьдрал өнгөрдөг.

Он жилүүд зүүд зэрэглээ мэт эргэдэг.

Нэр хүнд, эд баялгийн төлөө яардаг.

Махан биеийн зүйлсэд амиа үрдэг.

Юуг ч үнэнд зориулаагүй.

Яг л ийм байдлаар тэд залуу насаа өнгөрөөдөг.

Бурханы зовлон, агуу их хайр татам байдлыг

огт боддоггүй.

Зүгээр л хоосон өдрүүдийг хойрголон өнгөрүүлдэг.

Ганц өдөр ч Бурханы төлөө амьдардаггүй.

Бурханы царайд хэзээ ч инээмсэглэл тодруулдаггүй.

Оргүй хоосон, онцлох зүйлгүй.

Бурханы зүрх сэтгэлийг хэн ойлгосон юм бэ?

Үхэл, амьдралаа Бурхантай хэн хуваалцаж чадах вэ?

Түүний бүх үгийг хэн нандигнасан бэ?

Бурханд хэн бүхнээ зориулсан юм бэ?

Хаврын цэцэгс дэлбээлэхээ хэзээ азнах вэ?

Жинхэнэ хайр энэ ертөнцөд бий.

Баяр гуниг, өсөлт, бууралт.

Дөрвөн улирал ээлжлэн солигдсоор.

Жилээс жилд Бурхан орхигдож ирлээ.

Яасан эмгэнэлтэй ертөнц вэ!

II

Хүн гэр оронтой, амрах газартай.

Гэтэл Бурханд толгой хоргодох газар гэж үгүй.

Хэчнээн хүн өөрсдийгөө өргөн барьдаг вэ?

Хөндий хүйтнийг Тэр хангалттай амсаж,

бүх ертөнцийн зовлонг туулсан ч

хүний энэрлийг хүртэхэд хэцүү.

Хүнд санаа зовсондоо Бурхан дунд нь яаран гүйж,

эцэлт цуцалтгүй ажилладаг.

Дөрвөн улирал ирж буцдаг ч,

хүн төрөлхтний төлөө Тэр бүхнээ зориулдаг.

Түүний аюулгүй байдалд хэн анхаардаг вэ?

Түүний тав тухын талаар хэн ер нь асуусан бэ?

Хүн Бурханаас яаж шаарддаг билээ!

Түүний хүслийг хэзээ ч бодож үздэггүй.

Аз жаргалтай гэр бүлтэй мөртөө

яагаад тэд Түүнийг уйлуулдаг юм бэ?

Хаврын цэцэгс дэлбээлэхээ хэзээ азнах вэ?

Жинхэнэ хайр энэ ертөнцөд бий.

Баяр гуниг, өсөлт, бууралт.

Дөрвөн улирал ээлжлэн солигдсоор.

Жилээс жилд Бурхан орхигдож ирлээ.

Яасан эмгэнэлтэй ертөнц вэ!