I

Бурхан уур хилэнгээ асгах нь

зөвт байдлынх нь нэг тал хэдий ч

Өөрийнхөө байг анхаарч үзэн,

үргэлж зарчимтай байдаг.

Бурхан амархан уурлаж хилэгнэдэггүй,

сүр жавхлан, хилэнгээ яаран харуулдаггүй.

Түүний уур хилэн хяналттай, хэмжээтэй,

хүний уур, бухимдалтай адилгүй.

Бурханы уур хилэн бол

зөвт зан чанарынх нь илрэл,

жинхэнэ илэрхийлэл,

ариун мөн чанарынх нь илчлэл.

II

Бурхан уур хилэнгээ гаргах нь

сэтгэл хөдлөлийн илэрхийлэл биш,

хүмүүсийн ойлгож, сэтгэлдээ боддог шиг

бүрэн тэсэрдэг хилэн биш.

Бурхан сэтгэл хөдлөлдөө автан,

уураа гаргахаас аргагүй болж,

Өөрийн бүх уур хилэнг

гадагшлуулж байгаа хэрэг биш билээ.

Бурханы уур хилэн бол

зөвт зан чанарынх нь илрэл,

жинхэнэ илэрхийлэл,

ариун мөн чанарынх нь илчлэл.

III

Бурханы уур хилэн халдахыг тэвчдэггүй,

гэвч Түүний уур хилэн өөрийн зарчимтай

учир шалтгааныг ялгадаг.

Гэвч завхарсан хүмүүс ингэж чадахгүй.

Нүглийн оршин тогтнолыг хамгаалахаар хүн

дүрсхийн уурлаж, сэтгэл хөдлөлөө гаргадаг.

Энэ бүх үйлдэл нь хүн өөрийнхөө дургүйцлийг

илэрхийлэх арга юм.

Хүний үйлдлүүд хорон муугийн хольцоор бялхдаг.

Тэдгээр нь заль мэх, завхрал,

далд явуулга, ёрын муугаар,

зэрлэг хүсэл, санаархлаар бялхдаг.

Бурханы уур хилэн бол

зөвт зан чанарынх нь илрэл,

жинхэнэ илэрхийлэл,

ариун мөн чанарынх нь илчлэл.

IV

Ёс бус зүйл шударга ёстой тэмцэхэд

хүн уурлаж, шударга ёсыг хамгаалахгүй.

Шударга ёсыг заналхийлж, дайрвал

хүн үл тоомсорлож, зугтаж, ухрах хандлагатай.

Гэвч муу ёрын хүчтэй тулгарвал

хүн аялдан дагаж, мэхийн, бөхөлзөнө.

Тиймээс хүн уурлах нь муу ёрын хүчний гарц,

хүний ёрын мууг хянахад хэцүүг харуулдаг.

“Үг. II Боть: Бурханыг мэдэх тухай. Цор ганц Бурхан Өөрөө II”-оос шинэчлэн найруулав